भयङ्कर आँधिवेरीपछि
हल्लियो आसन त्यो
इन्द्रदेवको
त्राहिमाम् त्राहिमाम्
गुञ्जायमानमा
भेला भो देवगणको सबै
अमरापुरि केन्द्रबिन्दुमा  ।

चतुर्मुख ब्रह्माको आतिथ्यतामा
संवाद भो सबैको
कुन मनुवाको यो
हिम्मत हो ?
केहि हासिल गर्न
अफ्ठ्यारो तपस्या
उसैको मनभित्रको हुनुपर्छ
पक्कैपनि कारण यो हाहाकारको ।

वार्तालापहरुको बिचमा
विणा र स्तुतिको
लयसङ्गै स्वरकण्ठ खोलेर नारदले
प्रकाश पार्दा भए त्यो
रहस्यमा एक छ
मनुष्य पृथ्वीलोकको
डुब्दछ प्रेमरागमा एक स्त्रीको
हर समय साँझ बिहान
अनि हरेक निमेषमा ।

ब्रम्हाको दिव्यदृष्टि
स्मृतिपटलको फ्रेममा,
डुबेको आर्तध्वनीमा
आफ्नो
त्यो प्रेमरोगीको चित्र आयो
थप्दै प्यालामा त्यो
एक पेग मदिरा उठायो
लोचनका ति दुइटै पर्दा
खसायो ।

उठ्यो फोहोरा हाँसोको
नगरी अमरापुरीमा
हर्षले गदगद भइ अनि
विष्णु
वर्षा भो तहाँ सोमरसको ।

मुसुक्क हाँसेर मुखले
वाणी भो महादेवको
पुरा होस् चहाना
मनबिच
त्यो मानव दुखियाको ।

निलकण्ठको आज्ञा सुनि
जब
शिर हल्लाई देवगणले
एकैस्वरमा तथास्तु भन्दा
पुष्पवृष्टी भो जहिँतहिँ ।

भन्दा अपत्यारिलो
सुन्दा अनौठो
तर यसैगरि नै हो प्रिय
मैले तिमीलाई पाएको ।

(गुल्मी/हाल नवलपुर)