आमा ! तिमी हाँस्यौ चन्द्रलाई तेज दिइ सुर्यको किरण बनेर रुदाँ पनि जीवन दिई धरालाई दु:खको सागरमा स्वयम् डुबेर । तिम्रो आँसु झरे पानी पर्छ, हुरी चल्छ आमा तिम्रो पीडाको साक्षी भएको हावाले देखेर हो कि ? एक एक गरी तिम्रा धेरै सन्तान मारिए, जुन कोखबाट जन्मे त्यही कोखभित्र गाडिए । दयालु तिम्रो हृदयले हत्यहिंसा नचाहँदा नचाहँदै के पो दिएनौ र ? धरामा तिमीले, घरको नाम पृथ्वी राखी, दिएकी थियौ सर्वश्रेष्ठताको उपाधी आमा तिम्रो कोखमा पाएको आनन्दको अनुभूति स्वर्गझैँ सुन्दर । तिम्रो बिगत बुज्न इतिहासका पाना पल्टाउदै जाँदा भूमिमा कम्प नै आयो आमा, सयाद हजुरको आत्मा बोल्न खोजेको होकि आमा तिमी महान् छौ, ईश्वरले पनि सम्मान गर्नुहुन्छ हजुरलाई नमन छ है , मेरी आमा तिमीलाई । (जेबियर इन्टरनेशनल कलेज)