लेख्दै थिएँ पहिलोपटक
कलमको बिर्को उघारेर म
लेख्दा लेख्दै पहिचान
मेरो देशको पहिचानको याद आयो ।
कुना कन्दराहरुमा
चोक चौताराहरूमा
अड्डा र गौंडाहरूमा
फहराइरहेका
झन्डाहरूलाई हेरें
हेर्दा हेर्दै देखेँ मैले
अर्धनग्न पल्टिरहेको नावालकलाई
हेर्दा हेर्दै देखेँ
भोक लाग्यो भनेर चिच्याइरहेकालाई
कोही जाडोले कामिरहेका
कोही अस्मिता जोगाउन भागिरहेका
जीवन जोगाउन सहयोग मागिरहेका
झण्डाकै मुन्तिर देखेँ मैले
शोकमग्न बस्ती
जो हरेक साल भोकले दुख्ने गर्छ ।
अनि सोच्न थालें
म अब कुन पहिचान लेखौं
मान्छेको भोकको पहिचान लेखौं
मान्छेको शोकको पहिचान लेखौं
मेरो माटोको पहिचान लेखौं कि
मेरो बाटोको पहिचान लेखौं ?
मेरो देश
स्वर्गको पनि स्वर्ग हो भनेर लेखौं कि
मेरो देश
दुखहरूको स्थायी बसोबास हो भनेर लेखौं
म पहिचान
ढुङ्गामा लेखौं कि
मान्छेका मन मनमा लेखौं ?
मेरी आमाका
चाउरी परेका गाला
र मेरा बाको
थेप्चिएको थाप्लो
निर्मला पन्तको बलात्कारीको हुलिया
या नबराजका हत्याराको नालीबेली
खै म के लेखौं के लेखौं ?
म सोचमग्न छु
के यी फर्फराइरहेका झण्डाले
मेरो देशको लाज छोप्न सक्छन् ?
के मेरो देशको पेट भर्न सक्छन् ?
सक्दैनन् भने
किन फर्फराइरहेछन् यी झण्डा
हाम्रो दु:खमाथि गिल्ला गरेर ?
पहिचान लेख्न बसेकी म
आफैले आफैलाई
पहिचान गर्न नसकेर हैरान छु
को हुँ म ?
सास फेर्दै गरेको एक थान शरीर
या यो समयको एउटा आवाज ?
(आदर्श माध्यमिक विद्याल, कक्षा १२, सुनसरी चतरा)
नेपाली साहित्य घर’ डिजिटल साहित्यिक पत्रिका भएकोले यसमा साहित्यिक रचना र समाचार मात्र प्रकाशन गरिन्छ । यस पत्रिकामा पुरातन, उच्छृङ्खल र यथास्थितिवादी सोच भएका तथा साम्प्रदायिक सद्भावमा असर पुयाउने खालका रचना प्रकाशित गरिने छैन । अन्य पत्रिका र अनलाइनमा पठाएका वा प्रकाशित भएका रचना नपठाउनुहुन अनुरोध छ । नेपाली साहित्य घरमा प्रकाशित रचनाहरूमा व्यक्त विचारप्रतिको जवाफदेहिता स्वयम् लेखकको हुनेछ । रचना पठाउँदा नेपाली प्रीति फन्टमा टाइप गरेर इमेलमार्फत् पठाउनुपर्ने छ । पठाएको एक महिनासम्म प्रकाशित नभए वा कुनै प्रतिक्रिया नआए रचना अस्वीकृत भएको मानिने छ । हामीले यो पत्रिका आर्थिक उपार्जनका लागि नभई नेपाली भाषासाहित्यको सेवा गर्ने उद्देश्यले सञ्चालन गरेको हुँदा प्रकाशित रचनाको पारिश्रमिक दिन असमर्थ छौँ ।
लेख्दै थिएँ पहिलोपटक
कलमको बिर्को उघारेर म
लेख्दा लेख्दै पहिचान
मेरो देशको पहिचानको याद आयो ।
कुना कन्दराहरुमा
चोक चौताराहरूमा
अड्डा र गौंडाहरूमा
फहराइरहेका
झन्डाहरूलाई हेरें
हेर्दा हेर्दै देखेँ मैले
अर्धनग्न पल्टिरहेको नावालकलाई
हेर्दा हेर्दै देखेँ
भोक लाग्यो भनेर चिच्याइरहेकालाई
कोही जाडोले कामिरहेका
कोही अस्मिता जोगाउन भागिरहेका
जीवन जोगाउन सहयोग मागिरहेका
झण्डाकै मुन्तिर देखेँ मैले
शोकमग्न बस्ती
जो हरेक साल भोकले दुख्ने गर्छ ।
अनि सोच्न थालें
म अब कुन पहिचान लेखौं
मान्छेको भोकको पहिचान लेखौं
मान्छेको शोकको पहिचान लेखौं
मेरो माटोको पहिचान लेखौं कि
मेरो बाटोको पहिचान लेखौं ?
मेरो देश
स्वर्गको पनि स्वर्ग हो भनेर लेखौं कि
मेरो देश
दुखहरूको स्थायी बसोबास हो भनेर लेखौं
म पहिचान
ढुङ्गामा लेखौं कि
मान्छेका मन मनमा लेखौं ?
मेरी आमाका
चाउरी परेका गाला
र मेरा बाको
थेप्चिएको थाप्लो
निर्मला पन्तको बलात्कारीको हुलिया
या नबराजका हत्याराको नालीबेली
खै म के लेखौं के लेखौं ?
म सोचमग्न छु
के यी फर्फराइरहेका झण्डाले
मेरो देशको लाज छोप्न सक्छन् ?
के मेरो देशको पेट भर्न सक्छन् ?
सक्दैनन् भने
किन फर्फराइरहेछन् यी झण्डा
हाम्रो दु:खमाथि गिल्ला गरेर ?
पहिचान लेख्न बसेकी म
आफैले आफैलाई
पहिचान गर्न नसकेर हैरान छु
को हुँ म ?
सास फेर्दै गरेको एक थान शरीर
या यो समयको एउटा आवाज ?
(आदर्श माध्यमिक विद्याल, कक्षा १२, सुनसरी चतरा)
