एउटा चुलो,
जसले उमेर छँदा
समस्याका हरेक काँचा दाउरा
हुरूरू जलाई खरानी बनाएका थिए ।

जति नै परोस् दुःखको साउने झरी
वा हिउँदे ठिही हिउँ सरी
घरलाई न्यानो राख्न
हर सम्भव गरे।

जसले कुनै समय,
घरको चारै कोठालाई
दुई काँधमा बोकेर हिँड्नलाई
बल र पसिनाको
इन्धनले शरीर हाँकिरहे, हाँकिरहे ।

आफ्ना खाँचाहरू हाँसीहाँसी
भातसँगै कति जिम्लाइ पठाए
र कति डढाइ पठाए
समस्याका मोसोहरू
चिम्टे माटोले लिपेर सिनित्तै पारे
खुशीहरू निर्धक्क
झिटिमिटिसँगै पोलिदिए
ज्यानलाई जिन्दगीको भुप्रोमा रन्काइरहे
रहरहरू आधाजति कसिङ्गरसँगै
बढारिपठाए
र
आधाउधी सपनाहरू भारभरि झुण्ड्याएर
खङ्रङ्ग पारे ।

हो...
यो त्यही चुलो हो
जो अहिले
आफ्नै सन्तानको
चाउरिएका मानसिकताभित्र
नअँटाएपछि
तिरस्कार र आशक्तिको
एक कुम्लो पोको बोकी
वृद्धाश्रमको भान्साघरमा
अन्तिम दिनको प्रतीक्षा गर्छन्
जुन दिन
उ सधैँका लागि खरानी बन्नेछन् ।

........

एउटा वृद्ध चुलो ।

(दार्जिलिङ)