त्यसबेला
कर्जा काढेर कमाउन लिएको खेतबारीमा
बाँझो फुटाउन तल्लिन थिएँ
म
जुनबेला
करोडौंको लागत खर्चिएर झिकाइएका
अत्याधुनिक राफेल-जेटहरू
देशको धरतीमा अवतरण हुँदै थिए ।
त्यसदिन
टारीखेतमा कुलो फर्काएँ
आलीहरू मिलाएँ
देशका जनताझैँ गह्रागह्रामा उभिएका धानका बालाहरू जोगाउनलाई
कीटनाशक छर्किएँ
र युद्धस्थलबाट फर्किएको सिपाहीजस्तै
लखतरान परेर घर पसेँ ।
देशको सामरिक शक्ति र सुरक्षाबारे
केही भन्नुहुँदैथ्यो रेडियोमा, तर म निदाइहालेँ ।
सपनामा
फाटेको वर्तमानलाई दर्जीले जसरी सिउन
जिन्दगीलाई धागो बनाएर उन्दैथिएँ म
तपाईँ पासोजस्तो सरकारी अक्षरहरूको कालो बोकेर
मेरो घरभित्र छिर्नु भो ।
अहङ्कारी कुस्तिबाज जस्तो
तपाईंका अक्षरहरूको हुँकार सुनेर तर्सिएको
मेरो लुते फुच्चेलाई
उसको आमाले
फाटेको बर्कोभित्र समेट्ने असफल चेष्टा गर्दै थियो
म प्रतिकार शुन्य असहाय उभिएको थिएँ ।
मैले देखेँ
तपाईंका अक्षरहरूमा
देशको जमिन थियो, माटो थिएन
जमिनको दाग-नम्बरको टिपोट थियो
माटोको सम्बन्धको आदिम कथा थिएन
मैले चाल पाएँ
तपाईंका अक्षरहरूले बनाएको
देशको निर्जीव नक्शा थियो
नक्शामा म कहीँकतै थिइनँ ।
अक्षरहरू यत्ति अन्धा कसरी हुनसक्छन् ?
बिकासको निजी योजनाहरूको सडक गुडाएर
बत्तिनुभएको तपाईंले
हामीलाई
कीटाणु सरह देख्नुभएको त्यो दिन
मैले कीटनाशकको सिसी घुटक्याइदिएको थिएँ ।
जिजीविषाको लडाइँमा लाचार मलाई तर
आफ्नै मृत्युको अधिकार समेत नसिबमा छाडिदिनु भएन
तपाईंले त्यो दिन ।
म
अहिले
जीर्ण भइसकेको सरकारी अस्पतालको
जीर्ण वार्डमा छु
जसका भित्ताका प्लास्टर उप्किएर
देशको जीर्ण मानसिकताको रोगी मानचित्र बनेको
टुलुटुलु हेरिरहेछु ।
(विजनबारी, पश्चिम बंगाल, भारत)
नेपाली साहित्य घर’ डिजिटल साहित्यिक पत्रिका भएकोले यसमा साहित्यिक रचना र समाचार मात्र प्रकाशन गरिन्छ । यस पत्रिकामा पुरातन, उच्छृङ्खल र यथास्थितिवादी सोच भएका तथा साम्प्रदायिक सद्भावमा असर पुयाउने खालका रचना प्रकाशित गरिने छैन । अन्य पत्रिका र अनलाइनमा पठाएका वा प्रकाशित भएका रचना नपठाउनुहुन अनुरोध छ । नेपाली साहित्य घरमा प्रकाशित रचनाहरूमा व्यक्त विचारप्रतिको जवाफदेहिता स्वयम् लेखकको हुनेछ । रचना पठाउँदा नेपाली प्रीति फन्टमा टाइप गरेर इमेलमार्फत् पठाउनुपर्ने छ । पठाएको एक महिनासम्म प्रकाशित नभए वा कुनै प्रतिक्रिया नआए रचना अस्वीकृत भएको मानिने छ । हामीले यो पत्रिका आर्थिक उपार्जनका लागि नभई नेपाली भाषासाहित्यको सेवा गर्ने उद्देश्यले सञ्चालन गरेको हुँदा प्रकाशित रचनाको पारिश्रमिक दिन असमर्थ छौँ ।
त्यसबेला
कर्जा काढेर कमाउन लिएको खेतबारीमा
बाँझो फुटाउन तल्लिन थिएँ
म
जुनबेला
करोडौंको लागत खर्चिएर झिकाइएका
अत्याधुनिक राफेल-जेटहरू
देशको धरतीमा अवतरण हुँदै थिए ।
त्यसदिन
टारीखेतमा कुलो फर्काएँ
आलीहरू मिलाएँ
देशका जनताझैँ गह्रागह्रामा उभिएका धानका बालाहरू जोगाउनलाई
कीटनाशक छर्किएँ
र युद्धस्थलबाट फर्किएको सिपाहीजस्तै
लखतरान परेर घर पसेँ ।
देशको सामरिक शक्ति र सुरक्षाबारे
केही भन्नुहुँदैथ्यो रेडियोमा, तर म निदाइहालेँ ।
सपनामा
फाटेको वर्तमानलाई दर्जीले जसरी सिउन
जिन्दगीलाई धागो बनाएर उन्दैथिएँ म
तपाईँ पासोजस्तो सरकारी अक्षरहरूको कालो बोकेर
मेरो घरभित्र छिर्नु भो ।
अहङ्कारी कुस्तिबाज जस्तो
तपाईंका अक्षरहरूको हुँकार सुनेर तर्सिएको
मेरो लुते फुच्चेलाई
उसको आमाले
फाटेको बर्कोभित्र समेट्ने असफल चेष्टा गर्दै थियो
म प्रतिकार शुन्य असहाय उभिएको थिएँ ।
मैले देखेँ
तपाईंका अक्षरहरूमा
देशको जमिन थियो, माटो थिएन
जमिनको दाग-नम्बरको टिपोट थियो
माटोको सम्बन्धको आदिम कथा थिएन
मैले चाल पाएँ
तपाईंका अक्षरहरूले बनाएको
देशको निर्जीव नक्शा थियो
नक्शामा म कहीँकतै थिइनँ ।
अक्षरहरू यत्ति अन्धा कसरी हुनसक्छन् ?
बिकासको निजी योजनाहरूको सडक गुडाएर
बत्तिनुभएको तपाईंले
हामीलाई
कीटाणु सरह देख्नुभएको त्यो दिन
मैले कीटनाशकको सिसी घुटक्याइदिएको थिएँ ।
जिजीविषाको लडाइँमा लाचार मलाई तर
आफ्नै मृत्युको अधिकार समेत नसिबमा छाडिदिनु भएन
तपाईंले त्यो दिन ।
म
अहिले
जीर्ण भइसकेको सरकारी अस्पतालको
जीर्ण वार्डमा छु
जसका भित्ताका प्लास्टर उप्किएर
देशको जीर्ण मानसिकताको रोगी मानचित्र बनेको
टुलुटुलु हेरिरहेछु ।
(विजनबारी, पश्चिम बंगाल, भारत)
