यो जिन्दगी अचेल
रातो हटाएको अवीरजस्तो भएको छ
कलम हराएको कविरजस्तो भएको छ
हो यो जिन्दगी अचेल,
गजुर चोरिएको मन्दिरजस्तो भएको छ
मृत्युपछिको तस्बिरजस्तो भएको छ ।


जिन्दगी अचेल,
रहर सकिएको सहरजस्तो, बालुवाले छोडेको बगरजस्तो
चिठ्ठीबिनाको खामजस्तो, ज्योतिबिनाको घामजस्तो
फित्ता नभएको झोलाजस्तो, ढुंगा नभएको खोलाजस्तो भएको छ  ।


जिन्दगी अचेल,
नुनिलो सकिएको नुनजस्तो, पहेँलो झिकिएको सुनजस्तो
पानि नभएको इनारजस्तो,नदीबिनाको किनारजस्तो
कस्तोहो कस्तो भएको छ, निकै सस्तो भएको छ ।


जिन्दगी अचेल,
राजाबिनाको दरबारजस्तो, स्त्रीबिनाको घरबारजस्तो
बल्न बिर्सिएको आगोजस्तो, बग्न बिर्सिएको पानीजस्तो
जुन-ताराले छोडेको आकाशजस्तो, चल्न छोडेको बतासजस्तो भएको छ ।


जिन्दगी अचेल,
हिउँ नपर्ने हिमालजस्तो, भुवा नउड्ने सिमलजस्तो
पंख नभएको चराजस्तो, आली नभएको खेतको गराजस्तो
जमराबिनाको दशैंजस्तो, भमरा नउडेको बैंशजस्तो भएको छ ।


जिन्दगी अचेल,
चामलबिनाको भातजस्तो, पाउजु नबजेको सुहाग रातजस्तो
बत्ती निभेको तिहारजस्तो, विश्वास मरेको पियारजस्तो
सुगन्ध सकिएको पारिजातजस्तो, सुर्य उदाउन छोडेको प्रभातजस्तो भएको छ ।


जिन्दगी अचेल,
आफ्नै देशमा शरणार्थी भएको देशीजस्तो, 
एयरपोर्टमा पासपोर्ट हराएको पर्देशीजस्तो
रुँदारुँदा सधै, हाँस्नै भुलेको ओठजस्तो, 
दुख्दादुख्दा थाकेर दुख्नै भुलेको चोटजस्तो
इमान बेचेको शसस्त्रजस्तो, स्वाभिमान सकिएको देशभक्तजस्तो भएको छ ।


जिन्दगी अचेल,
भाग्य लेख्न छुटेको निधारजस्तो, बाघले कुरेको शिकारजस्तो
अन्धी दिदीको ऐनाजस्तो, कोमामा गएकी मेरी सैनाजस्तो
आफ्नै चौतारी र पिपल चिन्न छोडेको बरजस्तो,
गन्दागन्दै गन्ति भुलेको गणित सरजस्तो भएको छ ।


फूलैफूल होस् भनेर कसले भनेको थियो र !
फूलसँगै काँडा पनि हुन्छन र स्विकार्नु पर्छ भनेर जान्दा-जान्दै, 
मान्दा-मान्दै पनि
यो जिन्दगी अचेल
सधै काँडाले मात्र निरन्तर घोचिरहदा मर्नु न बाँच्नु भएको छ ।


इमान र स्वाभिमानलाई भगवान मानेर निरन्तर कर्म गरिरहँदा पनि
कैले रोगब्याधी बाढीपैरो भूकम्प महामारी के के हो के केको 
तनाब डर र त्रासले निरन्तर पोलिरहँदा   
यो जिन्दगी अचेल
मर्नु न बाँच्नुभएको छ ।

योजिन्दगी अचेल…!


(नर्वे)