यौटा गीत तँ लेखिदे न दुनियाँ त्यै गीत गाई हिँडोस्
यस्तो गीत तँ लेखिदे जगतनै त्यै गीतमा लठ्ठियोस्
घन्कोस् मादल खैजडी र मुजुरा सङ्गीतमा बाँसुरी
आऊन् विम्ब प्रतीक छम्छम गरी लालित्य शब्दावली ।

यौटा पुस्तक लेखिदे मन छुने बेजोड आख्यानको  
पढ्दा देश पढेँकि झैँ हुनसकोस् भण्डार होस् ज्ञानको 
घोचोस् चस्चस छेडिएर मुटुनै चिर्दै कलेजो पनि
जल्ले गर्दछ राष्ट्रघात तिनकोअस्तित्व निम्ट्याउनी ।

तेरो गीत सुनेर चर्चर फुटोस् पर्खाल चट्टानको
तेरा काव्य पढेर होस गुमहोस् बैमान सैतानको
छादून् हुल्हुल गिध्दले सडकमै उठ्नै नसक्ने गरी
चिच्याओस् तर मौन भै जन बसून् हेरेर आँखा तरी ।

भष्मीभूत बनेर उठ्न नसकून् यो देशका दुस्मन
आऊन् स्वच्छ विचार धार शिरमा ढोका खुलून् कन्चन
तेरो काव्यिक चेतनासित उठोस् यो देशको गौरव
यौटै होस् तर भव्य होस् कलमको सामर्थ्यको सौरभ ।

कोदाली फरुवा उठून् जुरजुरी आख्यान तेरा पढी
कापीमा रङ पोतिऊन् कलमको आभा सुनौलो छरी
हल्लाओस् जग भत्कियोस् चरचरी त्यो सिंहदर्वारको
साँढेको सिङ भाँचियोस् अधमरो त्यो बालुवाटारको ।

नाडीमा बल प्राप्तहोस् युवकको यो देश चम्काउने
खाडी होइन देशमै श्रमिकको संसार फर्काउने
तेरो लेखनशक्तिबाट दुनियाँ हावा र कावा बनोस्
रातो घाम सँगैसँगै मुलुकको गाथा नयाँ कोरियोस् ।

(चितवन)