झिनो र सिकारु धुन आइरहेछ गितारको
सँगै जोडिएको पल्लो कोठाबाट
अभ्यस्त हुन खोजिरहेछ
साधनारत एउटा किशोर
आफ्नो खेलको हरियो मैदानमा ।

हामी
जो धुन सुनिरहेछौँ
निर्जीव त नभनौँ
जीवित पनि कसरी भनौँ !
गडेउँलाझैँ छौँ हामी
उद्देश्यहीन घस्रिरहेका
आँगनमा
खेतबारीमा
सडकहरुमा
कोदालोले ढाड भाँचिए पनि
सल्बलाउन छोड्दैनौँ हामी
मकै बारीहरुमा ।

हामी
जो धुन सुनिरहेछौँ
टाउको उठाइरहेका छौँ
मानौँ हामी जुर्मुराएर उठ्ने छौँ
र सामेल हुने छौँ
उसको कोठामा एकलब्य झैँ
उसको धुनमा,
उसका सङ्गीतका तरङ्गहरुमा
तर
हामी दुईलाई धेरै कुराले छुट्याएको छ
घरको भित्ता,
समय,
परिस्थिति
र उसका बाबु आमाको अनौपचारिक हुन नसक्ने संस्कार ।

ऊ एउटा कलिलो गुलाफको फूल हो
इन्द्रेणीको सात रङ्ग हो
भोलिको ध्रुवतारा हो
हिमाल हो ।

ऊ स्वयं एउटा धुन हो
पूर्णिमाको जून हो
अझ थोत्रे घर भत्काउने पूर्वीय हुरी हो
नयाँ शहर बनाउने एउटा कर्मी हो
शिल्पी हो ।

गितारका तारमा आज उ आफूलाई अल्झाइरहेछ
गितारका धुनमा
आज ऊ जिन्दगीको सार्थकता खोजिरहेछ
शान्तिको अर्थ खोजिरहेछ ।

(काठमाडौं)