हे रवि ! 
तिमी, माथि आकाशमा छौ
म तल पृथ्वीमा
तिमी जे देख्छौ म देख्दिनँ
म जे देख्छु तिमी देख्दैनौ 
देख्नुपर्छ तिमीले जे म देख्छु
देख्नुपर्छ मैले पनि जे तिमी देख्छौ ।

रवि !
तिम्रो उषाकालीन लालिमामय किरणमा
अन्ध आँखा
बन्द विवेक भएका जनमनहरू
जहाँ अन्धविश्वासका अँधेरा आँखा छन्
विवेकहीनताका डरलाग्दा खाल्डा छन्
विषम र विभेदका 
कहालीलाग्दा लक्ष्मण रेखाहरू छन्
यिनलाई छात्तीमा टाँसेर
तकमा भिर्न इच्छुक अनेकौ कङ्सहरु 
जो महिनावारीका नाममा
चेलीचित्कार





गोठगोठमै मारिरहेछन्
भोका पेट
सारङ्गी रेटिएका असङ्ख्य आर्तहरूलाई
बारुदको आगोमा जलाइरहेछन् ।

हे रवि !
आऊ, तिमी र म एउटै यात्रा गरौँ
अन्धविश्वास विरुद्धको यात्रा
भोका पेट विरुद्धको यात्रा
देश विरुद्ध लाग्ने विरुद्धको यात्रा
चेतना चमत्कारयुक्त यात्रा
जसमा म जे देख्छु
तिमी त्यही देख्नेछौ
तिमी जे देख्छौ
म त्यही देख्नेछु ।

त्यो सुन्दर समय चेलीहरु 
प्राकृतिक नियमानुसार घरमै
आरामको नीद सुतेर आँखा उघार्छन्
भोका पेट चारो टम्म भरेर
जीवन रथ-पाङ्ग्रा चलाउँछन्
अन्धविश्वासका आँखाहरु 
अँधेरो पर्दामै छोपिन्छन्
तिमी, ममा र
म, तिमीमा एकीभूत हुनासाथ
सुन्दर सगरमाथा शिर बन्छ
शीतल हिउँ मन बन्छ ।




यस पवित्रताको पटाङ्गिनीमा
न कोही रुन्छ
न कोही रुवाउँछ
समताको सौन्दर्य फिँजाएर अनन्त हिँड्न
आऊ, तिमी चेतना फैलाऊ
म, श्रमका हात उचालेर
पर्वत ओर्लन्छु तराईतिर
तराई, उक्लन्छु पहाडतिर !!!




(सामाखुशी, काठमाडौं)