डराउँछ सरकार
हिजोआज
खुब डराउँछ
कर्णालीभन्दा लामो
भोकको जुलुस
नागढुङ्गा हुँदै
काठमाडौं झरिरहेको देखेर ।

तर्सन्छ सरकार
अचेल
खुब तर्सन्छ
कोसीभन्दा फराकिलो
अभावको बाढी
नगरकोटबाट राजधानी पसिरहेको देखेर ।

कहालिन्छ सरकार
हर प्रहर
खुव कहालिन्छ
सगरमाथाभन्दा अग्लो
गरिबीको पहाड
जब खसिरहेको देख्छ
गुर्जे भञ्ज्याङबाट बालुवाटारतिर ।

आत्तिन्छ सरकार 
पलपलमा
खुब आत्तिन्छ
सिनित्तै मधेश
सुस्केरा हैन
प्रचण्ड आँधी भई
चन्द्रागिरीबाट सोझै
सिंहदरवारतिर हान्निइरहेको देखेर ।

छट्पटिन्छ सरकार
विक्षिप्त भई
खुव छट्पटिन्छ
आधा मृत्युभित्र
कचल्टिएकोे सपना बोकेर
बिमानस्थल झर्दे गरेको
तरुणहरूको नदी देखेर ।

वरिपरि
सेना, प्रहरी, अदालत, प्रशासन राखेर
जनताका करङजस्तै देखिने
बन्दुकको रिमोट समातेर
त्यो रातो हबेलीबाट
समृद्धिको प्रहसन
देखाइरहेको सरकार
दिनदहाडै किन डराइरहेको छ ?
किन तर्सिरहेको छ ?

आफ्नै छायाँ देखेर
हरपल
किन आत्तिरहेको छ ?
किन कहाल्लिरहेकाे छ ?
किन छट्पटिरहेको छ ?
आफ्नै प्रतिबिम्ब हेरेर ।

ठिक यतिबेला
म सोचिरहेछु
आगोको गीत
यतै कतै गुञ्जिरहेछ !

(मकवानपुर)