पृथ्वीको सबैभन्दा ठुलो अहङ्कार
भोक, जसको नामले चलेको छ
सभ्यताको रथचक्र ।
उनीहरूको समस्त प्रार्थनाको मूल
भोक, जसलाई घेरेर बसेका छन्
ईश्वर, अल्लाह र यीशुको सशरीर प्रतिध्वनी ।
प्रेमको बाँझो खेतमा जसरी
उमिँदै छन् अनाम झारका जङ्गल
जहाँ लहलह बढ्दै छन्
आक्रोश र विद्रोहका बिरुवाहरू।
भोकको प्रार्थना कालमा अल्मलिन्छ
वेदका प्राचीन ऋचाहरूको मन्त्रोच्चारण
आँखाबाट खस्न खोजेका मोती-बिन्दु
घाम र जुनेलीसित हातेमालो गर्दै।
माटो खोस्रिएर रोप्दछन्
आकालको एउटा बिरुवा
भेला भएर भोकको अँध्यारो उत्सवकालमा ।
ईश्वर ठिङ्ग उभिएको हुन्छ शरीरहीन
शब्दहीन मुख्य अतिथिका रूपमा
अनि सबै चुप लागेर बसेका छन्
केही आश्वासनलाई रुँगेर भुइँभरि ।
खाली भुँडीको साङ्गीतिक प्रतिध्वनि
ठोक्किन्छ बारम्बार छेउको सुकेको पहाडमा
लाजले भुतुक्कै भएर दिउँसोको तिखो घाम
सुटुक्क गएर लुक्छ बादलपारिको देशमा ।
दुवै हात उचालेर एक हुल मानिस
उत्सव मनाउँदै छन् भोकको
यता भोकको बिरुवा भने उम्रिँदै छ
बाँझो परेको खेतभरि लटरम्म भएर ।
चक्रव्यूहभित्र छट्पटाउँदै छ
भोकको सुदीर्घ श्वास-प्रश्वास ।
(तेजपुर, असाम)
नेपाली साहित्य घर’ डिजिटल साहित्यिक पत्रिका भएकोले यसमा साहित्यिक रचना र समाचार मात्र प्रकाशन गरिन्छ । यस पत्रिकामा पुरातन, उच्छृङ्खल र यथास्थितिवादी सोच भएका तथा साम्प्रदायिक सद्भावमा असर पुयाउने खालका रचना प्रकाशित गरिने छैन । अन्य पत्रिका र अनलाइनमा पठाएका वा प्रकाशित भएका रचना नपठाउनुहुन अनुरोध छ । नेपाली साहित्य घरमा प्रकाशित रचनाहरूमा व्यक्त विचारप्रतिको जवाफदेहिता स्वयम् लेखकको हुनेछ । रचना पठाउँदा नेपाली प्रीति फन्टमा टाइप गरेर इमेलमार्फत् पठाउनुपर्ने छ । पठाएको एक महिनासम्म प्रकाशित नभए वा कुनै प्रतिक्रिया नआए रचना अस्वीकृत भएको मानिने छ । हामीले यो पत्रिका आर्थिक उपार्जनका लागि नभई नेपाली भाषासाहित्यको सेवा गर्ने उद्देश्यले सञ्चालन गरेको हुँदा प्रकाशित रचनाको पारिश्रमिक दिन असमर्थ छौँ ।
पृथ्वीको सबैभन्दा ठुलो अहङ्कार
भोक, जसको नामले चलेको छ
सभ्यताको रथचक्र ।
उनीहरूको समस्त प्रार्थनाको मूल
भोक, जसलाई घेरेर बसेका छन्
ईश्वर, अल्लाह र यीशुको सशरीर प्रतिध्वनी ।
प्रेमको बाँझो खेतमा जसरी
उमिँदै छन् अनाम झारका जङ्गल
जहाँ लहलह बढ्दै छन्
आक्रोश र विद्रोहका बिरुवाहरू।
भोकको प्रार्थना कालमा अल्मलिन्छ
वेदका प्राचीन ऋचाहरूको मन्त्रोच्चारण
आँखाबाट खस्न खोजेका मोती-बिन्दु
घाम र जुनेलीसित हातेमालो गर्दै।
माटो खोस्रिएर रोप्दछन्
आकालको एउटा बिरुवा
भेला भएर भोकको अँध्यारो उत्सवकालमा ।
ईश्वर ठिङ्ग उभिएको हुन्छ शरीरहीन
शब्दहीन मुख्य अतिथिका रूपमा
अनि सबै चुप लागेर बसेका छन्
केही आश्वासनलाई रुँगेर भुइँभरि ।
खाली भुँडीको साङ्गीतिक प्रतिध्वनि
ठोक्किन्छ बारम्बार छेउको सुकेको पहाडमा
लाजले भुतुक्कै भएर दिउँसोको तिखो घाम
सुटुक्क गएर लुक्छ बादलपारिको देशमा ।
दुवै हात उचालेर एक हुल मानिस
उत्सव मनाउँदै छन् भोकको
यता भोकको बिरुवा भने उम्रिँदै छ
बाँझो परेको खेतभरि लटरम्म भएर ।
चक्रव्यूहभित्र छट्पटाउँदै छ
भोकको सुदीर्घ श्वास-प्रश्वास ।
(तेजपुर, असाम)
