वास्तवमा यी आँखा होइनन्
यी त कहिले नझर्न वाचा गरेका
विजय झण्डाहरू हुन ।
वास्तवमा यी आँखा होइनन्
यी त राता गुलाबहरूका काँडाहरूले
बनाएका सुन्दर मुर्तिहरू हुन् ।
वास्तवमा यी आँखा होइनन्
यी त प्रत्येक मान्छेको मन जित्न सफल
आँसु बिनाको एन्डसनको नाटक हुन् ।
वास्तवमा यी आँखा होइनन्
यी त आगो उठाइदिन सक्ने
नदीको बेग हुन् ।
वास्तवमा यी आँखा होइनन्
यी त लुकाइएका वेदनाबाट
शुक्तिको गर्भमा जमेका
क्रान्तिका मोतिहरू हुन् ।
वास्तवमा यी आँखा होइनन्
यी त गोली भरिएको बन्दूकको
ट्रिगरमा राखेका औंलाहरू हुन् ।
वास्तवमा यी आँखा होइनन्
यी त कहिले नओइलिने
सुगन्धित बसन्त फूलहरू हुन् ।
वास्तवमा यी आँखा होइनन्
यी त तुफानी समुद्रबिच
बाटो देखाउँने बत्ती हुन् ।
वास्तवमा यी आँखा होइनन्
यी त इतिहासलाई गबाइदिने
छातीमा गडेका बन्दूकका गोलीहरू हुन् ।
वास्तवमा यी आँखा होइनन्
यी त उल्टो बतासमा उडिलाने
पंक्षीका फलामे पखेटा हुन् ।
वास्तवमा यी आँखा होइनन्
यी त कुनै समयमा पनि पड्किन सक्ने
फ्यूसमा आगो सल्किसकेका बम हुन् ।
वास्तवमा यी आँखा होइनन्
यी त तानाशाहीहरूका लागि
एकाइसौ शताब्दीको चिसा चिहान हुन् ।
वास्तवमा यी आँखा होइनन्
यी त असत्यको जरो उखेल्ने
आँधी आउँनु अगाडिको राता मौन हुन् ।
वास्तवमा यी आँखा होइनन्
यी त वर्णानुकूल मिलाएका
क्रान्तीका शब्दकोश हुन् ।
वास्तवमा यी आँखा होइनन्
यी त चिसो छाती तताइदिने
युद्धका मौन शंखघोष हुन् ।
वास्तवमा यी आँखा होइनन्
यी त धर्म र अधर्मबिच निर्णय दिने
जनताका न्यायाधिशहरू हुन् ।
(अनुवादक – लक्ष्मण न्यैपाने, म्यानमार)
नेपाली साहित्य घर’ डिजिटल साहित्यिक पत्रिका भएकोले यसमा साहित्यिक रचना र समाचार मात्र प्रकाशन गरिन्छ । यस पत्रिकामा पुरातन, उच्छृङ्खल र यथास्थितिवादी सोच भएका तथा साम्प्रदायिक सद्भावमा असर पुयाउने खालका रचना प्रकाशित गरिने छैन । अन्य पत्रिका र अनलाइनमा पठाएका वा प्रकाशित भएका रचना नपठाउनुहुन अनुरोध छ । नेपाली साहित्य घरमा प्रकाशित रचनाहरूमा व्यक्त विचारप्रतिको जवाफदेहिता स्वयम् लेखकको हुनेछ । रचना पठाउँदा नेपाली प्रीति फन्टमा टाइप गरेर इमेलमार्फत् पठाउनुपर्ने छ । पठाएको एक महिनासम्म प्रकाशित नभए वा कुनै प्रतिक्रिया नआए रचना अस्वीकृत भएको मानिने छ । हामीले यो पत्रिका आर्थिक उपार्जनका लागि नभई नेपाली भाषासाहित्यको सेवा गर्ने उद्देश्यले सञ्चालन गरेको हुँदा प्रकाशित रचनाको पारिश्रमिक दिन असमर्थ छौँ ।
वास्तवमा यी आँखा होइनन्
यी त कहिले नझर्न वाचा गरेका
विजय झण्डाहरू हुन ।
वास्तवमा यी आँखा होइनन्
यी त राता गुलाबहरूका काँडाहरूले
बनाएका सुन्दर मुर्तिहरू हुन् ।
वास्तवमा यी आँखा होइनन्
यी त प्रत्येक मान्छेको मन जित्न सफल
आँसु बिनाको एन्डसनको नाटक हुन् ।
वास्तवमा यी आँखा होइनन्
यी त आगो उठाइदिन सक्ने
नदीको बेग हुन् ।
वास्तवमा यी आँखा होइनन्
यी त लुकाइएका वेदनाबाट
शुक्तिको गर्भमा जमेका
क्रान्तिका मोतिहरू हुन् ।
वास्तवमा यी आँखा होइनन्
यी त गोली भरिएको बन्दूकको
ट्रिगरमा राखेका औंलाहरू हुन् ।
वास्तवमा यी आँखा होइनन्
यी त कहिले नओइलिने
सुगन्धित बसन्त फूलहरू हुन् ।
वास्तवमा यी आँखा होइनन्
यी त तुफानी समुद्रबिच
बाटो देखाउँने बत्ती हुन् ।
वास्तवमा यी आँखा होइनन्
यी त इतिहासलाई गबाइदिने
छातीमा गडेका बन्दूकका गोलीहरू हुन् ।
वास्तवमा यी आँखा होइनन्
यी त उल्टो बतासमा उडिलाने
पंक्षीका फलामे पखेटा हुन् ।
वास्तवमा यी आँखा होइनन्
यी त कुनै समयमा पनि पड्किन सक्ने
फ्यूसमा आगो सल्किसकेका बम हुन् ।
वास्तवमा यी आँखा होइनन्
यी त तानाशाहीहरूका लागि
एकाइसौ शताब्दीको चिसा चिहान हुन् ।
वास्तवमा यी आँखा होइनन्
यी त असत्यको जरो उखेल्ने
आँधी आउँनु अगाडिको राता मौन हुन् ।
वास्तवमा यी आँखा होइनन्
यी त वर्णानुकूल मिलाएका
क्रान्तीका शब्दकोश हुन् ।
वास्तवमा यी आँखा होइनन्
यी त चिसो छाती तताइदिने
युद्धका मौन शंखघोष हुन् ।
वास्तवमा यी आँखा होइनन्
यी त धर्म र अधर्मबिच निर्णय दिने
जनताका न्यायाधिशहरू हुन् ।
(अनुवादक – लक्ष्मण न्यैपाने, म्यानमार)
