निश्छल प्रेम होस्
मर्यादित यौन होस्
विभेदको अन्त होस्
मुक्तिको गीत गाऔं— कहिल्यै लेखेनौ !

पसिनाको मूल्य खोजौं
मान्छे छुत-अछुत हुँदैन
नारी-पुरूष बराबरी हुन्
न्यायको आवाज उठाऔं— कहिल्यै लेखेनौ !

स्वाभिमानले शीर ठड्याऔं
भोकको ब्याकरण हल होस्
श्रमिकहरू धर्तीका मालिक हुन्
आमाको पनि एक चपरी माटो होस्— कहिल्यै लेखेनौ !

तिमी भन्छौ -
मैले लेखेरै जिन्दगी बिताएँ
यो देशले मलाई चिन्नै सकेन !
प्रिय मनुवा !
तिमी लेखक नभएर
यो सत्ताले हुर्काएको इमान्दार दास हौ !

तिमी बुझ्दैनौ
सत्ताको जासूसी गणित
तिमी देख्दैनौ
सत्ताको पाइतलामुनिको विद्रोहको दर्नाल !
तिमी पढ्दैनौ
सत्ताको निर्दयी भाषाको ब्याकरण
र तिमीलाई थाहा हुन्न
भित्रभित्रै फुटिरहेको ज्वालामुखीको संगीत !

जति देखाइयो
उति नै देख्छन् - दासका नीरिह आँखाहरू !
जति बुझाइयो
उति नै बुझ्छ - दासको मुर्छित मस्तिष्क
दृष्टिविहीन औंलाका चालहरूमा
कुसुलेझै छमछमी नाचिरहन्छन् - निर्जीव दासहरू
र दासहरूको बकपत्रमा
न सपना हुन्छ न त जीवनको कुनै आलोक हुन्छ !

आँसुको लय चोरेर
तिमीले जीवन लेख्यौ या मृत्यु
आफैँलाई बिक्री गरेर
तिमीले स्वाभिमान लेख्यौ या दासत्व ?
आफ्नै सपनाको हत्या गरेर
यतिखेर,
तिमी लेखिरहेछौ - आफ्नै जीवनको सुसाइड नोट !
नियालेर हेर त
सत्ताको कपटि इतिहासभित्र
तिमी छर्लङ देख्नेछौ - मेटिँदै गरेको आफ्नै अनुहार !

(झापा)