जब म कुचो लिएर आँगन बडार्न निस्केँ
आज तिमी धेरै याद आयौ बाबु !
आँगनभरि छिरलिएका बाल्यकालका तिम्रा यादको
चपेरै चपेरा बटुलेर
काखमा राखेँ
छामेँ, सुम्सुम्याएँ र आँखा नथाक्दासम्म हेरिरहेँ ।
छन त तिमी आँखाकै नानीमा छौ
मेरो हर चेतनामा छौ
तथापि,
जतिजति तिमी याद आउँछौ
तिम्रै सम्झनाका टुक्रा बटुल्दै
घरआँगन, कोठा, चोटाचोटामा डुल्छु म ।
के कमजोरी भयो कुन्नि मेरो मायामा ?
असम्भव कुरामा त आँट गरिनँ मैले
खुल्ला आँगन र करेसाका फलफूल त दिएकै हो
कर्तव्य बोल्दा,
मायाका भाषाहरु बदलिएका हुँदा हुन्
अरु के- के कमी भयो खोइ, मेरो मायामा ?
आमाका स्नेहले अघायौ कि ?
आमाप्रतिका कर्तव्यले डरायौ मेरो, लाल !
आमाको सम्झना तिम्रो स्मृतिको कन्तुरमा छैन र मेरो, राजा !
मलाई सम्झेर खेर जाने तिम्रो समयमा,
अमिट खुसीका सिँढी थपिऊन् !
मेरो यो ढुकढुकी थामिराख्न त
ताते गर्दा मेरो औँलामा
तिमीले समाएको स्पर्सको
त्यही अमूल्य याद भए पुग्छ बाबु !
जतिबेला मेरा नजरबाट तिम्रा स्मृतिहरु धमिला हुन्छन्
जब जब चेतनामा तिमी हराउन थाल्छौ
हो त्यही बेला
एकपटक घर आउनू राजा !
मेरो बाबु !
मेरो लाल !
मेरो जीवनको प्रिय कृति तिमी
भोगाइका असमजदारीका त्रुटिहरु सुधारी
एक एक अध्याय गरीगरी पढिरहन्छु म
जीवनभर पढ्दा पनि
नअघाएको कथा तिमी !
यतिखेर म कल्पना गर्दै
तिम्रा तिलचामले जुँगा पढ्दै छु
म अचेत नहुदासम्म तिम्रो उमेर पढिरहन्छु
तिम्रो खुसी हेरिरहन्छु
जब मलाई बेहोसीले जित्न थाल्नेछ ।
चिकित्सक अध्ययनको लागि मैले
मेरो शव दान गरिसकेकी छु
सम्बन्धित निकायमा सूचना पुर्याउन
मात्र एक पटक
घर आउनू मेरो लाल !
मेरो लागि त्यति समय खर्चिनू बाबु !
मेरो जीवनको प्रिय कृति तिमी !
तिम्रा करकमलबाट आमा दान गर्नू !
तिम्रा सामु मैले जाहेर गरेको
पहिलो अनि अन्तिम इच्छा यत्ति हो बाबु !
मेरो इच्छा यत्ति हो
बस्,
यत्ति गर्नू मेरो लाल !
(गैंडाकोट, नवलपुर)
नेपाली साहित्य घर’ डिजिटल साहित्यिक पत्रिका भएकोले यसमा साहित्यिक रचना र समाचार मात्र प्रकाशन गरिन्छ । यस पत्रिकामा पुरातन, उच्छृङ्खल र यथास्थितिवादी सोच भएका तथा साम्प्रदायिक सद्भावमा असर पुयाउने खालका रचना प्रकाशित गरिने छैन । अन्य पत्रिका र अनलाइनमा पठाएका वा प्रकाशित भएका रचना नपठाउनुहुन अनुरोध छ । नेपाली साहित्य घरमा प्रकाशित रचनाहरूमा व्यक्त विचारप्रतिको जवाफदेहिता स्वयम् लेखकको हुनेछ । रचना पठाउँदा नेपाली प्रीति फन्टमा टाइप गरेर इमेलमार्फत् पठाउनुपर्ने छ । पठाएको एक महिनासम्म प्रकाशित नभए वा कुनै प्रतिक्रिया नआए रचना अस्वीकृत भएको मानिने छ । हामीले यो पत्रिका आर्थिक उपार्जनका लागि नभई नेपाली भाषासाहित्यको सेवा गर्ने उद्देश्यले सञ्चालन गरेको हुँदा प्रकाशित रचनाको पारिश्रमिक दिन असमर्थ छौँ ।
जब म कुचो लिएर आँगन बडार्न निस्केँ
आज तिमी धेरै याद आयौ बाबु !
आँगनभरि छिरलिएका बाल्यकालका तिम्रा यादको
चपेरै चपेरा बटुलेर
काखमा राखेँ
छामेँ, सुम्सुम्याएँ र आँखा नथाक्दासम्म हेरिरहेँ ।
छन त तिमी आँखाकै नानीमा छौ
मेरो हर चेतनामा छौ
तथापि,
जतिजति तिमी याद आउँछौ
तिम्रै सम्झनाका टुक्रा बटुल्दै
घरआँगन, कोठा, चोटाचोटामा डुल्छु म ।
के कमजोरी भयो कुन्नि मेरो मायामा ?
असम्भव कुरामा त आँट गरिनँ मैले
खुल्ला आँगन र करेसाका फलफूल त दिएकै हो
कर्तव्य बोल्दा,
मायाका भाषाहरु बदलिएका हुँदा हुन्
अरु के- के कमी भयो खोइ, मेरो मायामा ?
आमाका स्नेहले अघायौ कि ?
आमाप्रतिका कर्तव्यले डरायौ मेरो, लाल !
आमाको सम्झना तिम्रो स्मृतिको कन्तुरमा छैन र मेरो, राजा !
मलाई सम्झेर खेर जाने तिम्रो समयमा,
अमिट खुसीका सिँढी थपिऊन् !
मेरो यो ढुकढुकी थामिराख्न त
ताते गर्दा मेरो औँलामा
तिमीले समाएको स्पर्सको
त्यही अमूल्य याद भए पुग्छ बाबु !
जतिबेला मेरा नजरबाट तिम्रा स्मृतिहरु धमिला हुन्छन्
जब जब चेतनामा तिमी हराउन थाल्छौ
हो त्यही बेला
एकपटक घर आउनू राजा !
मेरो बाबु !
मेरो लाल !
मेरो जीवनको प्रिय कृति तिमी
भोगाइका असमजदारीका त्रुटिहरु सुधारी
एक एक अध्याय गरीगरी पढिरहन्छु म
जीवनभर पढ्दा पनि
नअघाएको कथा तिमी !
यतिखेर म कल्पना गर्दै
तिम्रा तिलचामले जुँगा पढ्दै छु
म अचेत नहुदासम्म तिम्रो उमेर पढिरहन्छु
तिम्रो खुसी हेरिरहन्छु
जब मलाई बेहोसीले जित्न थाल्नेछ ।
चिकित्सक अध्ययनको लागि मैले
मेरो शव दान गरिसकेकी छु
सम्बन्धित निकायमा सूचना पुर्याउन
मात्र एक पटक
घर आउनू मेरो लाल !
मेरो लागि त्यति समय खर्चिनू बाबु !
मेरो जीवनको प्रिय कृति तिमी !
तिम्रा करकमलबाट आमा दान गर्नू !
तिम्रा सामु मैले जाहेर गरेको
पहिलो अनि अन्तिम इच्छा यत्ति हो बाबु !
मेरो इच्छा यत्ति हो
बस्,
यत्ति गर्नू मेरो लाल !
(गैंडाकोट, नवलपुर)
