सोची बस्छु
आँसु खस्नुको पनि कारण हुन्छ
खुसी हुनुको पनि कारण हुन्छ ।

तर कस्ले सम्झाई देला ती आमालाई
परदेशमा
छोरा बेपत्ता भएको कारण
आमा यत्ति बुझ्छिन् मैले पर्खिनुको कारण छोरा हो ।

कस्ले सम्झाइदेला ती चेलीलाई
उसको अस्मिता लुटिएको कारण
ऊ यत्ति ठम्याउन सक्छिन्
सायद म रित्तिनुको कारण छोरी भएर जन्मिनु हो ।

कसले बुझाइदेला पिताका ती हातहरुलाई
उसका हातहरु पसिना पुछ्ने हातहरु मात्र होइनन्
आशीर्वाद दिन सन्तानको सिरमा सजिने हातहरु पनि हुन् ।

कसले सुनाइदेला ती अबोध बालकलाई
बिभेदको कारण
जो साथीसँगै आँगनमा खेल्दा
दैलो कट्छ कि भनेर
बालापनको हातहरु छुटाई निरंकुशताको पञ्जाबाट धकेलिन्छ
उसको समानताको मस्तिष्कले बुझ्दैन जातीयताको कारण ।

हुन त बिनाकारण पनि धेरै कुरा भैरहेकै छ
जस्तो
हावा जो बिनाकारण बहिदिन्छ
र बाँचिदिन्छ प्राणीहरुको एउटा युग ।

नदी जो बिनाकारण बगिदिन्छ
र बनिदिन्छ साथी किसानहरुको एउटा सपना
पृथ्वी जो बिनाकारण घुमिरहन्छ
कहिले रात त कहिले दिन बनेर र थामिदिन्छ
भूत, बर्तमान र भविष्यका भारहरु ।

धड्कन जो बिनाकारण धड्किन्छ
जीवन बनेर, सास बनेर
र सुनाइरहन्छ हृदयको आवाज उमेरको अन्तिम क्षणसम्म ।
प्रेम जो बिनाकारण बसिदिन्छ
कहिले साथ त कहिले याद बनेर ।

यति बेला म सोचिरहेछु
बाँच्नकै लागि यत्ति धेरै कारणहरु छन्
मर्नका लागि किन एउटै कारण काफी हुन्छ ?

(सुनसरी)