वर्तमान समयको आलु घडीमा
यतिबेला ठ्याक्कै १२ बजेर २७ मिनेट गएको छ
सधैं अरु कसैलाई १२ बजाइदिउला भनेर धम्क्याउदै हिंड्ने
कुनै दम नभएर पनि फेरि हरदम नामधारी
हरदम नेपालीको फुस्किएको छ दम सधैंसधैंका लागि ... !
प्रत्येक मान्छे एउटै टाउकोले उभिएर
दुवै खुट्टामा लगाएर हिंडेको छ भादगाउँले ढाका टोपी
एउटै भएको जो गला तल ओर्लेसँगै
माथि उक्लिएको दुई घुँडामा
अल्झाएर नक्कली फुलको माला ... !
टाउकोले टेकिएर उभिनु परेपछि पैतालाझैँ पटपटी फुटेका छन्
टाउकोभित्र बाँकी रहेको अलिकति बुद्धिविवेकका थोपाहरु
पानीको फोकाजस्तै सबैभन्दा अग्लो उचाइमा पुगेको
भ्रमित अहंकारले ग्रसित छन् दुवै खुट्टाका दसै औंलाहरु ... !
अहिलेसम्म हुटिट्याउले धानिरहेको सिङ्गो आकाश
यतिबेला आफैंले धानेर बसिरहेका छौँ
र धर्तीमा खस्नबाट जोगाइरहेका छौँ ...
यस्तै सोचिरहेका छन् दुवै पैतालाले पनि !
टाउकोले टेकेर उभिएको बेला
उल्टो देख्दारहेछन् दुवै आँखाले
ढ्याब्रे चस्मा लगाउनै नमिलेर होला !
उल्टो सुन्दारहेछन् दुवै कानले
उल्टै सुँघ्दोरहेछ एउटै भएको नाकले पनि
र, उल्टै बोल्दोरहेछ एउटै भएको मुखले पनि ... !
नीलो भएर जम्दोरहेछ अनुहारमा रगत
अडिँदोरहेनछ उल्टो निधारमा अक्षता ।
सबैभन्दा निधो हुँदो रहेछ
तालुमा फलिरहेको बेमौसमी आलुको
केही काम हुँदैन रहेछ दुवै हातको
स्वाट्टै सुक्दोरहेछ खहरे खोलाको भेलजस्तै
अहिलेसम्म उछिट्टिदै बाहिर निस्केर बसिरहेको घ्याम्पे भुँडी ... !
(स्याङ्जा)
नेपाली साहित्य घर’ डिजिटल साहित्यिक पत्रिका भएकोले यसमा साहित्यिक रचना र समाचार मात्र प्रकाशन गरिन्छ । यस पत्रिकामा पुरातन, उच्छृङ्खल र यथास्थितिवादी सोच भएका तथा साम्प्रदायिक सद्भावमा असर पुयाउने खालका रचना प्रकाशित गरिने छैन । अन्य पत्रिका र अनलाइनमा पठाएका वा प्रकाशित भएका रचना नपठाउनुहुन अनुरोध छ । नेपाली साहित्य घरमा प्रकाशित रचनाहरूमा व्यक्त विचारप्रतिको जवाफदेहिता स्वयम् लेखकको हुनेछ । रचना पठाउँदा नेपाली प्रीति फन्टमा टाइप गरेर इमेलमार्फत् पठाउनुपर्ने छ । पठाएको एक महिनासम्म प्रकाशित नभए वा कुनै प्रतिक्रिया नआए रचना अस्वीकृत भएको मानिने छ । हामीले यो पत्रिका आर्थिक उपार्जनका लागि नभई नेपाली भाषासाहित्यको सेवा गर्ने उद्देश्यले सञ्चालन गरेको हुँदा प्रकाशित रचनाको पारिश्रमिक दिन असमर्थ छौँ ।
वर्तमान समयको आलु घडीमा
यतिबेला ठ्याक्कै १२ बजेर २७ मिनेट गएको छ
सधैं अरु कसैलाई १२ बजाइदिउला भनेर धम्क्याउदै हिंड्ने
कुनै दम नभएर पनि फेरि हरदम नामधारी
हरदम नेपालीको फुस्किएको छ दम सधैंसधैंका लागि ... !
प्रत्येक मान्छे एउटै टाउकोले उभिएर
दुवै खुट्टामा लगाएर हिंडेको छ भादगाउँले ढाका टोपी
एउटै भएको जो गला तल ओर्लेसँगै
माथि उक्लिएको दुई घुँडामा
अल्झाएर नक्कली फुलको माला ... !
टाउकोले टेकिएर उभिनु परेपछि पैतालाझैँ पटपटी फुटेका छन्
टाउकोभित्र बाँकी रहेको अलिकति बुद्धिविवेकका थोपाहरु
पानीको फोकाजस्तै सबैभन्दा अग्लो उचाइमा पुगेको
भ्रमित अहंकारले ग्रसित छन् दुवै खुट्टाका दसै औंलाहरु ... !
अहिलेसम्म हुटिट्याउले धानिरहेको सिङ्गो आकाश
यतिबेला आफैंले धानेर बसिरहेका छौँ
र धर्तीमा खस्नबाट जोगाइरहेका छौँ ...
यस्तै सोचिरहेका छन् दुवै पैतालाले पनि !
टाउकोले टेकेर उभिएको बेला
उल्टो देख्दारहेछन् दुवै आँखाले
ढ्याब्रे चस्मा लगाउनै नमिलेर होला !
उल्टो सुन्दारहेछन् दुवै कानले
उल्टै सुँघ्दोरहेछ एउटै भएको नाकले पनि
र, उल्टै बोल्दोरहेछ एउटै भएको मुखले पनि ... !
नीलो भएर जम्दोरहेछ अनुहारमा रगत
अडिँदोरहेनछ उल्टो निधारमा अक्षता ।
सबैभन्दा निधो हुँदो रहेछ
तालुमा फलिरहेको बेमौसमी आलुको
केही काम हुँदैन रहेछ दुवै हातको
स्वाट्टै सुक्दोरहेछ खहरे खोलाको भेलजस्तै
अहिलेसम्म उछिट्टिदै बाहिर निस्केर बसिरहेको घ्याम्पे भुँडी ... !
(स्याङ्जा)
