ऊ आयो
र ना‌नीहरूबाट खोसेर
निर्जीव ढुङ्गामा दुध घोप्ट्यायो !
ऊ फेरि आयो
र श्रमिकहरूको गोजी काटेर
श्रीपेजजस्तो सुनको गजुर लगायो !
ऊ पुन: आयो
र भक्तहरूलाई लठ्याएर
बारजस्तो अनुष्ठानमा अहिल्या नचायो !
°°°°°

बढो गजबको छ
उसको त सोखको परिपाटी प‌नि !
चैतन्य दियो निभाएर
ऊ विज्ञानको अस्तु सेलाउँछ
गरीबलाई मन्दिर पठाएर
ऊ सम्भ्रान्तहरूसँगै जुवाखाल छिर्छ 
यु्ध्दको शङ्खनाद गरेर
ऊ सेडिज्मको लम्बेतान कहानी पढ्छ
र मनलाई खण्डित पारेर
ऊ पृथ्वीमा घृणाको कारखाना चलाउँछ !
°°°°°

ऊ कहाँ छ
नियालेर हेर्नुस् त, कहाँ छैन र ?
आस्थाको टुँडालमा बसेर
ऊ प्रोनोग्राफी पोज दिइरहेको हुन्छ
मोक्षको खास्टो भनेर
ऊ पाखण्डताको जाल बुनिरहेको हुन्छ
यो जन्ममा निराशा बेचेर
ऊ परजन्मको आशाको सौदामा व्यस्त हुन्छ
र दिनभरि चमर हल्लाएर
ऊ रातभरि देउकीको चुल्ठी बाटिरहेको हुन्छ !
°°°°°

उसको चङ्गुलबाट
पशु-पंक्षीहरू जोगिएका छन् 
उसको अस्तित्वलाई 
वनस्पतिहरू निषेध गरिरहेछ‌न् 
सायद,
यसैले मान्छेजस्तो निरीह र दुखी छैनन् !
थाहा छैन मलाई
कुन छिद्रबाट सुटुक्क छिर्यो ऊ
र विषालु अस्त्र बनेर
ध्वस्त पारिरहेछ - मान्छेहरूको प्रेमिल संसार ?
°°°°°

यतिखेर,
भयको राँको सल्काएर
ऊ गाँजाको धुवाँ ओढी निदाएको छ !
°°°°°

मन्दिर, मस्जिद, गुम्बा र चर्च देखाएर
सुटुक्क पस्छ मस्तिष्कभित्र
र कुटुकुटु खाइरहन्छ 
हरेक दिन विचारको कलिलो मुटु !
ऊ ईश्वर हो !
धर्तीको सबभन्दा ठूलो भ्रम
ऊ कहिँ नभएर प‌नि सबैतिर छ !
मान्छेले ईश्वर नजन्माएको भए
यो आकाशमा उदाउने
इन्द्रेणीको रङ कस्तो हुन्थ्यो होला ?
******