रगत र पसिनाबाट
अलिकति नुनिलो लिन्छ कविताले
ऋतुहरूसँग लिन्छ केही मन लागेको रङ्ग
अनगिन्ती स्मृतिहरू र अनुभवहरूबाट
केही अँध्यारो ,केही उज्यालो र केही आवाज
सपनाको विशाल भण्डारबाट
केही कल्पना र केही जादू लिन्छ
विस्तृत मैदानहरू,अनकन्टार जङ्गलहरू,
चुनौती दिइरहेका पहाडहरू,
निचाट मरुभूमि, हराभरा उच्चसमस्थली
नदीहरू र समुद्रबाट
केही रूपक र केही बिम्ब लिन्छ ।

कविताले
जिद्दीपूर्वक
यति धेरै उद्यम गर्छ कि 
मानिसहरूको जीवन
आफ्नो समस्त यात्रा,
सम्पूर्ण पीडाहरू, सबै पराजयहरू र असफलताहरू
सारा मानवीय ईर्ष्याहरू र निराशाहरू
सारा उपलब्धीहरू र उल्लासहरू,
सारा स्मृतिहरू र सपनाहरू,
सारा पश्चातापहरू,अतृप्तीहरू
र सारा उद्देश्यहरू
ती समस्त कुराहरूलाई
बढीभन्दा बढी
कवितामा अटाउन सकियोस
र कविताको जीवन सार्थक बनाउन सकियोस ।

निकै थोरै  कविताहरू मात्र
यो लामो यात्रा पार गरेर
चुलीसम्म पुग्न सक्छन् ।

वाँकी कविताहरूले बाटोमै कतै
गुमनाम मृत्यु वरण गर्छन्
या केही दिनपछि विर्सिइन्छन् ।

तर
ती असफल, अधुरा र लक्ष्योन्मुख
कविताहरू नहुँदा पनि
मानवताको इतिहास लेख्न सकिन्न
र, न त कविताको नै लेख्न सकिन्छ !

असफलताहरू
र पराजयहरूको इतिहास भुल्नु पनि
एउटा मनुष्यद्रोही र काव्यद्रोही
कृतघ्नता हो !

(अनुवादक : बलराम तिमल्सिना)